𝗛𝗲𝗮𝘃𝗲𝗻

اوایل از نوشتن متنفر بودم؛ از احساسات و افکارت بنویسی که چی بشه؟ که یه مشت آدم بیان بخوننش؟ اصلا نوشتن همچین چیزایی چه فایده‌ای داره، وقتی کسی بهشون نگاه هم نمیکنه‌؟! اما حالا نظرم عوض شده.. نویسندگی یه دنیای قشنگ و بزرگه که توش میتونی خیلی چیزها رو روی کاغذ بیاری، خیلی احساسات رو بنویسی و خیلی دل‌ها رو به هم نزدیک کنی. شاید خیلی وقت‌ها اصلا هیچی برای نوشتن به ذهنم نرسه و خیلی وقت‌ها حوصله و اعصاب نوشتن رو نداشته باشم؛ اما وقت‌هایی که مینویسم گوشه‌ای از ذهنم آروم میگیره و ذره‌ای روحم حالش بهتر میشه.. نوشتن رو دوست دارم حتی وقتی ایده و قابلیت کافی رو برای داستان‌نویسی ندارم. همین که میتونم دست‌ و‌ پاشکسته حرفای دلم رو روی کاغذ بیارم، باعث میشه حتی اگه شده یه‌کوچولو حس بهتری پیدا کنم..