𝗛𝗲𝗮𝘃𝗲𝗻

ولی هنوز هم برام عجیبه که چطوری انقدر زود دوست‌ها برای هم غریبه میشن، حتی با اینکه برای خودم هزاران هزار بار پیش اومده.. آدما خیلی زود همدیگه رو یادشون میره، خیلی زود تمام افکارشون رو یادشون میره، حتی خیلی از عقایدشون که به قول خودشون بهشون «پایبند» هستن. همه همینن؛ کافیه یه چیزی پیدا بشه که فکر و ذکرشون درگیرش بشه، اونو باید به دست بیارن و اگه نیارن دیوونه میشن. امّا وقتی که به دستش میارن، بعد یه مدّت از سرشون میوفته و دیگه حتی بهش نگاهم نمیکنن؛ چیزی که خیلی براش تلاش کردن رو! چیزی که یه زمانی میخواستن هر جور شده به دستش بیارن رو!.. آدما پستن، خودخواهن، مغرورن، رومخن! مخلوقاتی که اشرفن بین مخلوقات خدا، ببین چقدر میتونن دل به دست بیارن و دل بشکونن.. چقدر میتونن گناه بکنن.. و با همه‌ی این‌ها، باز هم بدون هیچ عذاب‌وجدانی به زندگیشون ادامه میدن؛ بعضی‌ها بد رومخ و عجیبن، بد گناهکارن..