Stɑɾ

- ”من تنها نیستم“

این رو با خودم مدام تکرار میکنم، ولی چه فایده؟ اگه واقعا اونطوری که تصور میکنم یه عالمه آدم دور و برم باشن - که نیستن - چه فایده وقتی اون موقع که بیشتر از هر چیزی به یه حضور پر از امنیت و آرامش نیاز دارم نباشن؟... خودمم زنده بودنمو حس نمیکنم، شاید خواب باشم، شاید همه‌ی اینا یه کابوس باشه... حتی فکر به اینکه اینا واقعی نباشن منو کمی خوشحال میکنه. الان تنها کسی که میتونه به تمام سوالاتم جواب بده خداست، همونی که منو وسط این آشوب انداخته، آشوبی که نمیدونم برای تغییرش اینجام یا برای تحملش..